Het kritische stemmetje in jou heeft graag het hoogste woord. Het zorgt ervoor dat je niet doet wat je het liefst zou willen. Het is alsof je jezelf steeds een beetje tegenhoudt...

• Je zit in een vergadering waarin iedereen lijkt te bekvechten over een onbenullig onderwerp. Jij voelt aan alles dat er niet wordt besproken wat er echt aan de hand is. Een paar keer haal je diep adem om er iets over te zeggen. Maar elke keer bedenk je je weer. Klopt het wel wat jij aanvoelt? Als je het niet zeker weet, kies je er toch voor om je mond te houden. Achteraf heb je spijt, want het voelt nu als verloren tijd.

• Jij loopt al maanden rond met een berg ideeën om de samenwerking tussen je collega's te verbeteren en om nieuwe manieren van overleggen uit te proberen. Je bent bang dat het tot weerstand zal leiden, want je weet al dat ze het liever bij het oude laten. En dus laat je het gaan. Ondertussen erger je je mateloos aan hoe het nu gaat.

• Je collega vraagt je of jij wilt meekijken in zijn vastgelopen project. Jij hebt volgens hem namelijk altijd zulke verfrissende ideeën. "Huh, ik?! Ik weet niks van de inhoud, dus ik weet niet zo goed waar ik kan helpen." is je eerste gedachte. Ondertussen voel je ook wel aan dat het probleem ergens anders zit dan de inhoud: in de aanpak, de samenwerking of de manier waarop je collega met de buitenwereld omgaat. Juist daar kun jij als geen ander bij helpen. Maar wie zit er nu op die input van jou te wachten?! En dus houd je je aarzelend op de vlakte.

• Je doet hard je best om alles zo goed mogelijk te doen: je werk, je sociale leven, sporten. Het maakt je serieus en betrouwbaar, in de ogen van anderen. Zelf voel je daardoor soms druk: doe je het wel goed? Als je het helemaal op jouw manier zou doen, was je aanpak veel speelser en luchtiger. Wat zouden anderen dan van je denken?