Pak nou eens je podium!

PAK NOU EENS JE PODIUM!

IMG-6906

“Ze moeten je wel zíen hè. Pak nou eens je podium!”

Hoe vaak ik deze zinnen niet heb gehoord in mijn loopbaan… Elke keer weer dacht ik: “laat mij maar, ik ga niet zomaar iets roepen. Ik doe het op mijn manier en dan zien ze me vanzelf.”

Voor een deel was dat ook zo. Als mensen me beter kenden en met me samenwerkten, hadden ze altijd goed door wat ze aan me hadden. Dan durfde ik ook meer van mezelf te laten zien. Maar dan nog vond ik het heel moeilijk om me echt uit te spreken en om mezelf te laten zien. Het was alsof ik me altijd inhield, bang om iets geks te zeggen of niet aardig gevonden te worden. Ik paste me aan, alleen omdat ik al bang was om wat ik dacht dat anderen van mij zouden kunnen denken.

Ik zeg het niet, want niemand doet dat

Lang dacht ik: ik zeg niet wat ik denk, want dat doet niemand… Ging ik in een bespreking echt iets zeggen over de sfeer of hoe de stoelen stonden? Wees ik mijn manager erop dat ons team afhaakte als ons teamoverleg veel te lang en inhoudelijk was? Nam ik het woord als ik merkte dat mijn collega onze gesprekspartner geen ruimte liet, terwijl we juist eerst vertrouwen moesten opbouwen? Ik wilde het wel, maar ik durfde het niet.

Het helpt anderen als ik me laat zien en horen

Tot ik erachter kwam dat anderen helemaal niet doorhadden wat ik wel zag. Toen ik me voorzichtig wél ging uitspreken, merkte ik dat mijn blik anderen hielp om ook anders te kijken. Juist de dingen die ik denk of zie, zijn vaak anders dan wat anderen denken. Daarom voelde het altijd zo spannend.

Ik ben ermee gaan oefenen.
Me uitspreken was spannend. Hoe ik dat heb gedaan? Soms door voorzichtig het gesprek een andere wending proberen te geven. Dan zei ik: “Misschien is het een idee dat…“ of "Het valt me op dat..." Ook heb ik mensen in mijn omgeving, collega’s vooral, gevraagd om expliciet aan mij te vragen hoe ik erover denk. Inmiddels pak ik mijn podium, maar wel op mijn eigen, rustige manier. Vervolgens bedanken m'n collega’s mij voor mijn scherpe observaties. Vaak blijkt trouwens dat ze toch wel aan mijn gezicht kunnen zien dat er van alles gebeurt in mijn hoofd.

Mijn kleding helpt (maar ik moet het zelf blijven doen!)

Als je gezien wilt worden, is het nodig dat je je niet verstopt. Zo simpel is het. Mijn manier is om me helder en diplomatiek uit te spreken. Maar ook om de kleding (en kleuren) te dragen die ik zelf mooi vind en die bij me passen.

De afgelopen jaren heb ik in mijn inspiratiemails vooral geschreven over dat laatste: kleur, stijl en hoe je daarmee jouw persoonlijkheid kunt laten zien. Inmiddels richt ik me steeds meer op de combinatie van de binnenkant en de buitenkant: wie ben je van binnen, hoe voel je je daar zelfverzekerd over - en dan uiteindelijk ook: hoe laat je dat van buiten zien? In mijn mails zal ik je vanaf nu dan ook meer vertellen over dat innerlijke proces. De betekenis van kleur en kleding zal daarin nog vaak terugkomen.

 

Welk kledingstuk trek jij aan als je je zeker wilt voelen in je werk?

groetjes,

Marlies

 

 

 

Laat een reactie achter