HERKEN JIJ DIT?

• Nadat je een ingewikkelde klus hebt afgerond, overladen je collega’s je met complimenten. Je zou het fijn moeten vinden om dat te horen, maar jij denkt alleen maar: was het nu wel zo bijzonder wat ik deed? Iedereen had dit toch kunnen doen? Je zou graag willen geloven wat ze zeggen, maar je voelt je nu alleen maar ongemakkelijk. Je wuift het weg en je brengt de aandacht snel naar iemand anders. 

• Maandagmiddag is het tijd voor het wekelijkse afdelingsoverleg. De sprankeling die je vanmorgen nog voelde na het weekend, is meteen weg zodra je de vergaderzaal binnenloopt. Je weet vooraf al hoe het zal gaan: je collega’s discussiëren oeverloos over de inhoud en ze willen allemaal het laatste woord.Bij het idee alleen val voel jij je een een leeggeknepen spons. Het liefst zou je weglopen en er nooit meer naartoe gaan. Maar ja dat kan niet, dit hoort nu eenmaal bij je functie. Of er iets over zeggen, zodat het ook voor jou een nuttig overleg wordt. Dat durf je niet omdat je bang bent dat ze het toch niet snappen. 

• Er komt een nieuwe functie vrij die jou meteen aanspreekt. In de omschrijving staan woorden als: creatief, verbindend, ervaren, strategisch sterk. Meteen begin je te twijfelen: “Kan ik dat eigenlijk wel over mezelf zeggen?!” Vervolgens besluit je niet te reageren. Daar baal je achteraf flink van. Had je maar een beetje meer vertrouwen in jezelf. Kon je maar net zo positief zijn over je eigen kwaliteiten als die van je vriendinnen, want bij hen zie je het altijd meteen voor je.

• Je hebt die ochtend je favoriete zwarte jasje maar weer aangetrokken bij je zwarte jeans, die inmiddels donkergrijs is geworden. In de loop van de dag zie je jezelf zitten in een bespreking met een paar jonge collega’s. Je vindt jezelf maar een saaie grijze muis geworden. Waar heb je die hippe dertiger versie van jezelf gelaten? Je zou zo graag wat meer durven met je kleding, meer kleur en dingen die je zelf mooi vindt. Maar je bent ook bang dat je dan teveel opvalt en dus laat je het er maar bij.
  

• Je vindt het nog steeds moeilijk om er de vinger precies op te leggen, als iemand je vraagt wat je nu mist in je werk. Stiekem denk je:"Kon ik maar wat meer mezelf zijn." Maar dat zeg je natuurlijk niet, want het klinkt zo vaag. Toch is het wel hoe het voelt. Alsof je steeds moet doen wat er van je wordt gevraagd of verwacht. Je merkt aan alles dat je je nog op de vlakte houdt: je spreekt je niet uit over de dingen die jij belangrijk vindt, je houdt je in en je kleding is rustig en bijna saai. Soms zou je het liefst een dansje willen doen op de gang of in je mooie nieuwe jurk het overleg willen voorzitten. Maar ja, wat zouden ze dan van je denken?!