| “Kijk, daar staat ‘strand’ op het bordje. Rechtsaf.”
“Nee, het strand is daar. We moeten links.”
Het gebeurde eind juni, tijdens een weekendje met mijn ouders in Zeeland. Maar het had net zo goed 40 jaar geleden in Zuid-Frankrijk kunnen zijn. Mijn moeder die de bordjes volgt. Mijn vader zijn intuïtie. Allebei slaan ze hun eigen paadje in. En ik blijf staan in het midden. Vertwijfeld op de splitsing, want wie volg ik nu?! Wist ik veel, vroeger, dat ik hiervan later op mijn werk zowel last als profijt zou hebben?
Ik werd altijd heen en weer geslingerd tussen meningen
Dat gevoel heen en weer geslingerd te worden tussen verschillende meningen is voor mij zo bekend. Ik ken het niet alleen van vroeger, maar ook van discussies op mijn werk of tussen mijn vriendinnen. Gelukkig ben ik er niet alleen in, weet ik inmiddels - grote kans dat jij er ook iets van herkent 😉
Op mijn werk bijvoorbeeld had ik het als projectleider zwaar als twee van mijn teamleden totaal tegengestelde standpunten innamen. Ik ging dan zoeken naar overeenkomsten om hen zo dichter bij elkaar te brengen. Maar het gebeurde ook dat de opdrachtgever aan me vroeg: "Wat vind je er zelf nou eigenlijk van?” En dan stond ik met mijn mond vol tanden.
Ze noemden me wel eens conflictmijdend
Soms noemde iemand me ‘conflictmijdend’. Daar raakte ik altijd geïrriteerd van. Hoezo meed ik het conflict?! Ik stond er middenin en ik ging alsmaar heen en weer van de een naar de ander! Ik kon voor mijn gevoel geen kant op en ik wist ook niet hoe ik eruit kon komen. Als ik zou zeggen wat ik vond, was ik altijd bang om vóór de een en tegen de ander te kiezen. En dus bleef ik onrustig in het midden staan.
Het maakte me heel diplomatiek
Al die tijd was mijn grootste wens om me duidelijk en vrij te kunnen uitspreken. Ik deed dat nooit omdat het vroeger voor mij voelde alsof ik me dan tegen een van mijn ouders zou keren. Dat wist ik destijds natuurlijk niet, dat heeft wel wat coaching en zelfreflectie gekost. Inmiddels heb ik geleerd om er anders mee om te gaan. Ik kan er zelfs de positieve kanten van inzien.
De verschillen tussen mijn ouders maakten van mij namelijk ook een goede diplomaat. Ik kan elke situatie van beide kanten bekijken, de voors en tegens benoemen en me inleven in de ander.
En toch zeg ik nu ook wat ik vind
Diplomatiek zijn en toch ook zeggen wat ik ervan vind. Dat is wat ik mezelf heb aangeleerd de afgelopen jaren. Daarvoor was het nodig dat ik eerst bij mezelf naging wat ik ergens bij voelde. Dat zorgde ervoor dat ik in de meeste discussies meteen al stevig kon blijven staan. Maakte een standpunt me blij of juist geïrriteerd? Werd ik enthousiast of zag ik alleen maar bezwaren? Dat sprak ik uit, op mijn eigen rustige en diplomatieke manier.
Jouw mening helpt anderen
Wat me ook hielp, was dat iemand eens tegen me zei: jouw mening helpt ons om ons eigen standpunt aan te scherpen. Ik hoefde niet te kiezen of te beslissen. Ik mocht het gewoon vanuit mezelf zeggen en zo iets toevoegen. Dat was genoeg.
Terug naar het strand. Ik koos er deze keer voor om met mijn moeder mee te lopen. Na 100 meter kwamen beide paadjes weer bij elkaar. Zoals wel vaker, bij standpunten die ver uit elkaar lijken te liggen. En mijn ouders? Die waren in juni 50 jaar gelukkig getrouwd!
Wat helpt jou om stevig te blijven staan in een discussie? |
